Twee kinderen van mijn nicht zijn bij 33 weken zwangerschap geboren. Prematuur, maar niet in levensgevaar. Er kwam geen onderzoek naar de oorzaak van deze vroeggeboorten. In februari 2023 raakt mijn nicht zwanger van hun derde kindje. De zwangerschap verloopt voorspoedig tot 27 juni 2023. Er is druk op de bekkenbodem, bloedverlies en lichte buikpijn. In het ziekenhuis wordt in eerste instantie aan blaasontsteking gedacht.
De verloskundige en gynaecoloog beginnen met toucheren en er blijkt sprake te zijn van al 8 centimeter ontsluiting. In allerijl worden er weeënremmers toegediend. Met spoed wordt mijn nicht naar het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen gebracht, terwijl de weeën intussen toenemen. De persweeën moeten worden weggepuft, wat heel zwaar is.
Eenmaal in het Radboud Ziekenhuis aangekomen mag mijn nicht gaan persen, maar de baby blijkt in een stuit te liggen. Zijn voetjes komen eerst naar buiten, maar zijn hoofdje zit vast omdat de baarmoedermond is gaan sluiten. Er wordt snel gehandeld door het medisch team en baby Mees wordt geboren.
Vanaf dat moment zijn er twaalf personen met Mees bezig om hem stabiel te krijgen, terwijl mijn nicht op dat moment wordt geopereerd. Na een tijd wordt Mees in een IC-couveuse naast zijn moeder gezet.
Twee dagen later wordt er een scan van Mees' hoofdje gemaakt en dan blijkt dat zijn hersenen helemaal vol bloed zit, waardoor er geen overlevingskansen zijn. De wereld van dit gezin stopt met draaien. Hun kleine baby zal een sterretje worden. Op 29 juni 2023 overlijdt Mees in de armen van zijn ouders.
Mijn nicht stuurt mij dat weekend een berichtje om te vragen of ik - als afscheidsfotograaf - de uitvaart van Mees wil vastleggen. Met alle liefde wil ik het afscheid van hun veel te vroeg geboren zoontje fotograferen. Op 4 juli om 09h00 ben ik bij hen thuis, waar Mees opgebaard ligt. Daar zitten de ouders nog met Mees in hun armen, waar ik waardevolle foto's van kan maken. Hun zoontje en dochtertje geven hun kleine broertje nog kusjes en een aai over zijn hoofdje.
Met zijn vieren legt het gezin baby Mees in een mooi mandje met een zacht dekentje, kleine knuffels en houten hartjes, waar lieve woorden op staan geschreven. De mand wordt met een mooie strik vastgemaakt, waarna de moeder deze naar buiten draagt om naar de auto te gaan. De naaste familie maakt een haag voor het gezin.
De afscheidsceremonie bij het crematorium is intiem en vol verdriet. Een dienst vol lieve woorden en mooie rituelen. Het gezin neemt op een liefdevolle manier afscheid van de veel te vroeg geboren Mees. Als afscheidsfotograaf en als familielid ben ik geraakt en moet ook ik mijn tranen wegvegen. Zoveel liefde voor elkaar en zoveel verdriet omdat er voor Mees geen toekomst mocht zijn. Dat raakt je.
Voor dit gezin maak ik daarna een mooi afscheidsalbum, waar zij doorheen kunnen bladeren om de momenten van dit afscheid te kunnen bekijken. Als ze eraan toe zijn en er behoefte aan hebben. Vaak beleef je de dag van de uitvaart in een roes door het grote verdriet en dan is het waardevol als deze zijn vastgelegd, zodat je ze altijd nog terug kunt kijken.
Rust zacht lieve Mees!
